Ik heb de voorstelling gelukkig alsnog kunnen bijwonen. Dankzij fringe en het succes van deze voorstelling zelf kregen ze terecht nogmaals een podium. Mij eigenlijk nog te weinig speeltijd. Ik denk dat de cross-over tussen theater- en muziek programmering nog te weinig is benadrukt. Teveel alsof het Cult is. Ik vind dit een verrassende voorstelling waarin ik verschillende stijlen van vertelling zie en kennis maak met Chet Baker. De mythe voelde is vanaf het begin, de bewondering was direct te voelen en het plezier spatte er af. Ik denk dat Chet in het begin van zijn leven het met plezier bekeken zou hebben, niet wetend dat het zijn leven zou beslaan. En dat hij aan het eind, vlak voor zijn laatste 'vlucht', een kreun van herkenning zou hebben geblazen op zijn instrument. Muzikaal hoogstaand voor mij, het maakte mij niet uit hoeveel kwaliteit ze als muzikanten hebben, ik heb er geen moment aan gedacht of op gelet alleen maar herkenning en mijn Jazz vertoning en bewondering terug gezien. Theatraal ook lekker, speels en vanuit een overtuigende waarheid bespeelt. En de tekst over de waarheid vond ik een briljante benadering van het o zo gevoelige onderwerp wij /zij.. Populisme, reassisme.. Terwijl Mathijs vanuit opperste oprechtheid de vinger op die schrijnende plek legt met een geweldig denkbeeldig beeld: stel dat je een spel gaat spelen" op welk dier lijk jij' en dan Chet en Charlie Parker tegenover elkaar... Ik heb daar dagen later nog om moet lachen.. Geweldig absurt beeld en het zal je maar gebeuren. Wat is dan jouw waarheid! Kortom ... Geweldige voorstelling... Die meer gespeeld zou mogen worden.. Ook op Jazz festivals! Rick