Twee families leven op voet van oorlog. Als op een dag de zoon van de ene familie – tegen de zin van zijn vader – toenadering zoekt tot de andere familie, is dat het begin van een noodlottige ontwikkeling. 

De intriges worden in Bij het kanaal naar links rustig opgebouwd. Toeschouwers worden vrijwel meteen op het verkeerde been gezet, zodra Arnold Meijerbeer ten tonele verschijnt in een (verzonnen) legeruniform. Zijn monoloog doet denken aan de jaren dertig, maar niets is minder waar. De voorstelling toont juist een toekomstbeeld, waarin twee families de laatste blanken van de stad zijn. Voortplanting zou handig zijn, ware het niet dat de families elkaar het licht niet in de ogen gunnen.

Er ontvouwt zich een soort Romeo en Julia-verhaal, waarin niet de liefde, maar voorzetting van het blanke ras centraal staat. De voorstelling speelt met etnische spanningen, openlijk racisme, gevoelens voor blanke superioriteit en meer thema’s die een gevoel van ongemak veroorzaken.